Za renesansu se stalno vezuje pojam humanizma. To je naziv perioda koji prethodi renesansi, ali je u isto vreme jedan  njen neodvojivi deo. Humanisti su bili nosioci preporoda, zachetnici nove ideje koja je dozivela svoju punu zrelost u renesansi. Odbacujuci srednjovekovna ogranichenja koja im je nametala pre svega crkva, humanisti se okrecu velichanju ljudskog zivota, dushe i tela. To postaje glavna tema njihovog stvaralashtva. Ideal i oslonac humanizam je nalazio u materijalnim i duhovnim zaveshtanjima antichke kulture. Humanisti su stvarali na latinskom i grchkom jeziku, podrazavajuci svoje grchko-rimske uzore. To opredeljenje, medjutim, sprechilo je humanizam da prodre do shirokih narodnih masa pre svega nizih slojeva. Tako je veliki broj ljudi ostao nedodirnut novom idejom sve do pojave renesansne knjizevnosti koja je kao sredstvo izrazavanja odabrala lokalni, narodni jezik. Pesnici koji su na "prelasku" iz humanizma u renasansu ostavili najdublji trag u istoriji knjizevnosti su italijanski pesnici Dante Aligijeri, Franchesko Petrarka i Djovani Bokacho. Oni su istovremeno bili humanisti i stvarali na latinskom jeziku ali i renesansni knjizevnici koja su svoja najbolja i najchuvenija dela napisali na narodnom, italijanskom jeziku.

Dante Aligijeri, Franchesko Petrarka i Djovani Bokacho